ارزیابی شاخص های مختلف پایداری در فضاهای سبز عمومی(پارک ها) بر اساس روش topsis (مطالعه ی موردی: منطقه ی۶ تهران)

یکی از خصوصیات عمده فضاهای سبز عمومی (پارک ها)، دسترسی های محلی به این فضاها و تقویت حس تعلق مکانی است. پارک ها می توانند مکانی مناسب برای پاتوق های اجتماعی و افزایش تبادل اطلاعات بین ساکنان محلات اطراف شوند لیکن در بسیاری از موارد نیز منجر به کاهش شاخص های پایداری و رضایت جمعی در محدوده می شوند. در این مطالعه با بهره گیری از 16 شاخص تاثیرگذار در حیات آتی یک پارک ، میزان پایداری آنها مشخص شده است. برای تحلیل داده ها، از مدل تاپسیس و از آزمون تحلیل واریانس استفاده شده است. این محاسبه به تعیین پایداری در محدوده پارک های اطراف کمک کرده و زمینه را برای برنامه ریزی های اصولی و بنیادین فراهم می آورد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که پارک ها با کارکرد محلی و همسایگی به ترتیب با 75/0 و 49/0 امتیاز دارای بیشترین و پارک های ناحیه ای و منطقه ای با 45/0 و 33/0 امتیاز دارای کمترین میزان شاخص های پایداری در منطقه هستند. همچنین نتایج پژوهش بر اساس نظر پرسش شوندگان، پارک های با کارکرد محلی بیشترین پایداری و پارک های با کارکرد شهری – منطقه ای کمترین پایداری را داشته اند.